பார்ப்பனர்கள் ஏன் பகுத்தறிவுவாதிகளின் எதிரியாகிறார்கள்???

          ஊரெல்லாம் சாதி சங்கங்கள் இருக்க, குடிசைகள் பற்றி எரிய, தீண்டாமைச்சுவர்கள் வளர்ந்தோங்க, இளவரசன்கள் சாக, அத்தனையையும் விட்டுவிட்டு ஏன் பார்ப்பனர்களை மட்டும் பகுத்தறிவுவாதிகள் குறி வைக்கிறார்கள்.

        பகுத்தறிவு என்றால் எங்க பாஸ் எனும் சென்ற பதிவை படித்தீர்கள் இல்லையா? அதில் அவகாசம் கிடைக்காத காரணத்தால் சில விஷயங்கள் நன்றாக விளக்கவில்லை என்ற குறை மனதை அரித்துக்கொண்டே இருந்தது. நல்லதும், அல்லதுமாய் சொல்ல பல விஷயங்கள் சேர்ந்துவிட்ட இந்த கால இடைவெளியில், பதிவுப்பக்கமே வரமுடியாத நேர நெருக்கடி வேறு. ஆனால் ஒன்று. சென்ற பதிவு என் வலைப்பூவிற்கு பல பெரும்பதிவர்களை அழைத்துவந்தது. அவர்களுக்கு என் வணக்கங்களும், நன்றிகளும்.  நீண்ட, நெடிய விமர்சனங்கள். கூச்சலாக தொடங்கிய விவாதம் கூர்மையாக தொடர்ந்தன. தவறிலும் பெருந்தவறாக, பின்னூட்டங்களுக்கு பதிலளிக்க அவகாசம் அற்ற அந்த பொழுதில் அந்த பதிவை இட்டதாக கருதுகிறேன். நண்பர்கள் மன்னிக்க. இனி நடுவுல கொஞ்சம் காணாமல் போன பக்கம்.

       என் ஊர் பற்றியும், அதில் என் தெருவின் இயல்பு பற்றியும் ஏற்கனவே இந்த பதிவில் எழுதியிருக்கிறேன். போய் வர பொறுமை இல்லாதவர்களுக்கு சின்ன intro. நான் பிறந்து, வளர்ந்தது மணப்பாறையில், சாதி அடையாளம் கொண்ட ஒரு தெருவில். அது ஆதிக்க சாதியையும் அல்ல, அடிமை சாதியையும் அல்ல. ஆனால் அந்த பரந்த இடத்தில் எண்பது சதவிகிதத்திற்கு பரவி, தன் சாதியின் பெயர் அந்த தெருவுக்கு அடையாளம் சொல்லவேண்டிய அளவுக்கு, காடாக கிடந்த செம்மண் பூமியை வளமான பூமியாக, மக்கள் வாழ தகுதியான இடமாக மாற்ற என் பாட்டனின் பாட்டன் வெகுபாடு பட்டிருக்கவேண்டும். (இப்போ எதுக்கு சொந்த கதை என்றா கேட்கிறீர்கள்?? அதுதானே பதிவின் சாரமே)

      ஆரம்பத்தில் ஊர்கோடியில் இருந்த முனியப்பனையும், மறு எல்லையில் இருந்த முத்துமாரியம்மனை மட்டுமே வணங்கி வந்திருக்கிறார்கள். (இப்போது ஏனோ வேப்பிலை மாரியம்மன் என்கிறார்கள்). தலைமுறைகள் சில கழிந்த பின், எங்கள் தெருவின் பெருமைமிகு அடையாளமாக தியாகேசர் ஆலை எனும் பஞ்சாலை ஒன்று அமைக்கப்பட்டு எம் மக்களின் கலாச்சாரத்திலும், வாழ்க்கை முறையிலும் பெரும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது. அந்த காலகட்டத்தில் பல்வேறு இனமக்கள் வந்துசென்ற, புழங்கிய சூழலில், மில்லுக்கு கணக்கெழுத வந்த ஒரு ஐய்யர், என் தாத்தாவை கூப்பிட்டு (அவர்தான் அப்போதைய நாட்டண்மை) " உங்க தெருவுக்கு தெய்வ அருள் கிடைத்திருக்கிறது அய்யா! பாருங்க அரசமரத்தில் வேம்பு முளைத்திருக்கிறது. இப்படி முளைத்தால் அருகே ஒரு பிள்ளையார் கோவில் கட்டினால், உங்க மக்கள் வளமாய் வாழ்வார்கள். சந்ததிகள் அரசாளும்" என எக்கச்சக்கமாய் அருள்வாக்குகூற, என் தாத்தாவும், அந்த தெருமக்களும் (எல்லோரும் உறவினர்கள்) கைப்பணம் போட்டு சிறிய கோவில் எழுப்பிகொண்டிருந்த ஒரு இரவில், தாத்தா தன் நண்பர்கள் இருவரோடு மூன்று ஊர் தாண்டி ஒரு கோவிலில் பிள்ளையாரை தூக்கிக்கொண்டு வந்திருக்கிறார் (திருட்டுப் பிள்ளையார்தான் சக்தி வாய்ந்ததாய் இருக்கும் என்று நம்பிக்கை). கண்ணப்பநாயனார் சிவனை வழிபட்டதை போல அந்த பிள்ளையாரை எம் தெருமக்கள் வழிபட்டு வந்தார்கள் ( பூசாரி மொதகொண்டு காவாளிபயலா இருக்காங்களே! எனும் வடிவேலுவின் வசனத்தை கேட்ட நொடியில் எங்கள் பிள்ளையார் கோவில் தான் எனக்கு நினைவுக்கு வந்தது)

               மார்கழி மாதம் முழுக்க மண்டகபடி நடக்கும். எத்தனையோ ஏழை எளிய திருமணங்கள் அந்த சின்ன கோவிலின் வாசலில் நடந்திருக்கிறது. எங்கள் தெருவில் எந்த பிள்ளைக்கு, பெற்றோரோடு சாதகம் பொருந்தவில்லை,கிரகம்  சரியில்லை என்றாலும் அந்த பிள்ளையை, அந்த பிள்ளையாருக்கு தவிட்டுக்கு விற்றுவிடுவார்கள். (நானும் அப்படி விற்கப்பட்டவள் :) இவ்வாறெல்லாம் எங்களோடு, எங்கள் உணவை உண்டு, உங்கள் உடை ரசனைக்கு உடுத்தி, திருவிழா நாட்களில் பெரிய திரையில் எங்களோடு  எம்.ஜி.யார் படம் பார்த்து, என் அத்தையும், அண்ணனும் குளிப்பட்ட வாழ்ந்து வந்த விநாயகருக்கு வந்து சோதனை. கோவில் ஹைவேஸ் இடத்தில் இருக்கிறது என்று ஒரே தட்டாய் தட்டி, பிள்ளையாரை பெயர்த்து எங்களிடம் தந்துவிட்டது மணவை நகராட்சி.

   இங்கே தொடங்குகிறது பிள்ளையாரின் செகண்ட் இன்னிங்க்ஸ். என் தம்பி தனக்கு சொந்தமான இடத்தை என் தாத்தாவின் அனுமதியோடு கோவில் கட்ட தந்துவிட, என் சித்தப்பா கோபி பெரும் பகுதி பணம் போட, எம் தெருமக்கள் மீதி பணம் போட்டு, ஆசை ஆசையாய் முறைப்படி, ஆகமவிதிப்படி இப்போது ஒரு கோவில் எழுப்பியிருக்கிறார்கள். கும்பாபிசேகம் முடிந்தது. நான் அந்த விழாவிற்கு செல்லவில்லை. அன்று வேலைநாள்.

இன்னறுங்கனிச் சோலைகள் செய்தல்,
...........இனிய நீர்த்தண் சுனைகள் இயற்றல்
அன்ன சத்திரம் ஆயிரம் வைத்தல்
...........ஆலயம் பதி னாயிரம் நாட்டல்
பின்ன ருள்ள தருமங்கள் யாவும்
...........பெயர் விளங்கி ஒளிர நிறுத்தல்,
அன்ன யாவினும் புண்ணியம் கோடி
..........ஆங்கோர் ஏழைக்கு எழுத்தறிவித்தல்“

            

          என அல்ரெடி ஒரு அந்தணர் சொல்லிவிட்டார் இல்லையா, அதனால் நான் அன்று பள்ளிக்கு போய்விட்டேன்:). நாற்பத்திஎட்டு நாள் அவசியம் பூசை செய்யவேண்டுமாம். கும்பாபிசேகம் செய்த அய்யர் ஒருவரே அந்த பூஜைக்கு பொறுப்பேற்றிருக்கிறார். அதற்கு அவர் விதித்திருக்கும் நிபந்தனைகள்.

1.அவர் சமைத்துக் கொண்டு வந்த அன்னத்தை மட்டுமே கருவறைக்குள் எடுத்துபோகவேண்டும்.

2.மக்கள் மண்டகப்படிக்கு செய்து வந்த பிரசாதத்தை வெளியே வைத்துதான் வாங்கவேண்டும், அப்படியே விநியோகித்துகொள்ளலாம்.

வேறென்ன சொல்ல !! என்னைபோலவே என் சொந்தபந்தங்களை பார்த்து  அந்த பிள்ளையாரும் சிரித்திருப்பரோ என்னவோ!! இந்த கொடுமைக்காக பூணூலே அணிந்துகொள்ளாதா என் தோழி கீதாவின் மகனிடமும்  முகத்தை திருப்பிக்கொள்ளவும் முடியாதே. இந்த நேரத்தில் பாலகுமாரனின் உடையார் படித்துக்கொண்டிருக்கிறேன். கதையைத் தாண்டி, சோழர் காலத்தில் பிராமணர்களின் வாழ்க்கை பற்றி நடுநிலையோடு சில விசயங்களை பாலகுமாரன் முன் வைத்திருக்கிறார். இன்னும் இரண்டு பாகத்தை முடித்துவிட்டு அதை வேற்றொரு பதிவில் உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்கிறேன். இப்போ நீங்க தொடங்கலாம் :)