குலக்கல்வி சிறகா? சிலுவையா?

அன்பு நிஷாந்தி அக்கா,

           நலம். நாடுவதும் அதுவே. நீண்ட நெடிய என் சோம்பலை முறித்து ப்போட்டிருக்கிறது உங்களது இன்றைய குலக்கல்வி பற்றி ஒரு முகநூல் பகிர்வு. அதற்காக உங்களுக்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்.              

       


மிக நீண்ட காலம் உங்களை பின்தொடர்ந்திருக்கிறேன். உங்கள் சமூக அக்கறை நம் நட்புவட்டத்தில் அனைவரும் அறிந்ததே. எனவே உங்களது இன்றைய பதிவு உங்களது சூழல் சார்ந்த ஒன்று என்பதை என்னால் தெளிவாக உணரமுடிந்தது. அதாவது அரை நேரப் பள்ளி கூடத்தில் நீங்க படித்த காலத்தில் உங்கள் நண்பர்கள் மீதி அரைநாள் அவர்கள் குலத்தொழில் செய்ததாகவும் , ஆனால் இன்று அவர்கள் டாக்டர்களாகவும் , இஞ்சிநீயர்களாக இருப்பதாகவும் எனவே ராஜாஜியின் குலக்கல்வித் திட்டத்துக்கு அவ்வளவு எதிர்ப்பு அன்று எழுந்தது தேவையா என்பது போல கேட்டிருந்தீர்கள். என் புரிதலில் ஏதேனும் பிழை இருந்தால் சுட்டிக்காட்டுங்கள். 

   அதேபோல் உங்கள் பதிவில் எனக்கு சில ஐயங்கள் எழுந்தன. பலரிடமும் நான் விவாதிப்பதை நிறுத்திவிட்டேன். அவர்கள் முன் முடிவோடு இருப்பவர்கள் என்று பக்குவம் கை வரப்பெற்றதால். ஆனால் உங்களிடம் கேட்கலாம் என நினைக்கிறேன். அந்த நாளில் உங்க தாய் அல்லது தந்தை வழி குலத்தொழில் ஏதும் நீங்கள் அது போல் செய்ததாக குறிப்புகள்  தரவில்லை. எனில் அந்த குலத்தொழிலில் இருந்து விடுதலை பெற்றுவிட்ட சூழலில் உங்கள் குடும்பம் இருந்திருக்கிறது என்றே தோன்றுகிறது. அதே போல் உங்கள் சக வகுப்பு மாணவர்கள்  படித்து வேலைக்கு சென்றுவிட்டபின் அந்த குலதொழில்கள் பல அழிந்தே போய்விட்டது. அவர்கள் கல்வி அந்த விடுதலையை இயல்பாக தந்தது என்பதாக பொருள் கொள்ளும் படி எழுதியிருக்கிறீர்கள். அந்த விடுதலையை அவனே ஈட்டிகொள்ளும் முன் அவன் முன்மொழிந்த தலைவன் பெற்றுத் தந்தும் தவறில்லையே என்பது என் கேள்வி. இது எல்லாம் ஒரு புறம் இருக்கட்டும். 

         ஆனால் நான் வளர்ந்த சூழல் அவ்வாறு இல்லை. என்னோடு படித்த தோழிகள் என் வீட்டுக்கு வரும்போதெல்லாம் என் தாத்தாவோ, அப்பத்தாவோ,  என் அத்தையோ முதலில் அவள் தெருவை கேட்பார்கள் பின் அவளது தாத்தா பெயரை கேட்பார்கள். நல்லவேளை என் அப்பாவின் ஆளுமையால் என் வீட்டில் அந்த இரட்டை டம்ளர் இடம் பெறவில்லை. அந்த காலகட்டத்தில் என் சகவகுப்புத் தோழிகளில் பலரது தந்தை குலத்தொழிலை மேற்கொள்வில்லை என்றாலும் கூட அவர்களை எளிதில் மேற்சொன்ன வினாக்களின் மூலமே இனம் பிரிக்கும் வழக்கம் இருந்தது. என்னை போல் தொன்னூறுகளில் படித்த பல தமிழ்நாட்டவர்க்கு அந்த அனுபவம்  இருக்கவே செய்யும்.

இருபது ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய கதை எதற்கு. இப்போதைய நிலையை களத்தில் பார்க்கும் அனுபவத்தில் சொல்கிறேன். என்னிடம் படிக்கும் ஒரு மாணவன் , மழலை மாறாத முகமும், பழக்கவழக்கமும் கொண்ட திறமையான மாணவன். என் தாத்தா அவன் தெருவை கேட்காவிட்டால் அவனிடம் விபூதி வாங்கிவிடுவார். அவன் குடும்பம், வீடு எல்லாமே மிகவும் நாகரிகமாக இருக்கும். (வசதியாக அல்ல, தூய்மையாக). அவனது வகுப்புத் தோழர்கள் சிலரது வீடோ சொல்லத்தக்கதாய் இருக்காது. ஆனால் அவனோ அந்த சில மாணவர்கள் அவனை விடுமுறை நாட்களில் அவனது சாதிப் பெயர் சொல்லி_____பய என  அழைக்கிறார்கள் என முறையிட்டு அழுகிறான். அத்தனை அழகான தமிழ் பெயர் வைத்தும், அருமையாய் அவனை அவன் பெற்றோர் பராமரித்தும், அவன் மிக நன்றாய் படித்தும் அவன் தாத்தாவை கொண்டு அவன் சாதியை இனம் கண்டு நகைக்கும் ஒரு கூட்டம் இன்னும் இங்கு இருக்கிறது. சாதித்த பெருமை ஏதும் அற்றோர் இன்றும் சாதி பெருமை பேசித்தான் சிலிர்த்துக் கொள்கிறார்கள். அவனது குலத்தொழிலை அவன் மதிய வேளைக்கு பிறகு பயிற்சி எடுப்பதாய் என்னால் கற்பனைகூடச் செய்ய முடியவில்லை. அது கிடக்கட்டும் இந்த ஆண்ட பரம்பரைகள் எல்லாம் அந்த மதிய வேளையில் என்ன செய்வார்கள்?? என்பதெல்லாம் கிளைக்கேள்விகளாய் என்னுள் சுழன்றபடியே இருக்கிறது. பெயருக்குபின் சாதியை துடைத்து எறிந்த தமிழன் கால்களில் சங்கிலி அணுவிக்கும் கொடுமை தான் குலக்கல்வி. தொழில்பயிற்சி வேறு, அது வாழ்க்கை கல்வி. ஆனால் குலத்தொழில் பயிற்சி என்பது நீ இந்த இனத்தில் பிறந்தவன் என்பதை நிலைநிறுத்தி அவனை பிரித்து வைக்கும் முயற்சியே. முகநூலில் இத்தனை பெரிய பின்னோட்டம் இடமுடியாத காரணத்தால் இதை இங்கு பதிவாக வெளியிட்டுவிட்டேன். இந்த வாய்ப்பை அளித்தமைக்கு மீண்டும் ஒரு முறை என் நன்றிகள்.

                                                                

                                                                                                                       இப்படிக்கு

                                     உங்கள் அன்புதங்கை,

                                                                                                                       மைதிலி