இரவுக்கென ஒரு மணம்
வந்துவிடுகிறது.
மனமும்.
மழைக்கு ஒன்று
இரவுக்கு ஒன்று
என தனித்தனியே
இரண்டு பின்னணி
இசைக்கோப்பு
வைத்திருக்கிறது இயற்கை.
இரவின் நாண் அதிர
இருள் மெல்லத்
துலங்கத் தொடங்கும் வேளை
அத்தனை அரிதாரங்களையும்
களையத் தொடங்குகிறது மனது
புழுக்கம் அதிகரிக்க அதிகரிக்க
வேடங்களைக் களைகிறது.
நடுநிசியின் மடி நாடி
தலை கவிழ்ந்து
கண் கசிகிறது.
கண்ணீரின் கரிப்பு
உதட்டுக்கு வந்ததும்
மெல்ல அழுகையடங்கி
உள் ஒலிக்கும் இசையின்
கரம் பற்றுகிற மனம்
விடியும் வரை நிகழ்த்துகிறது
ஒரு ஊழிக்கூத்து.
_மைதிலி கஸ்தூரிரங்கன்
