தற்கொலை செய்துக்கப் போறீங்க! ஒரு நிமிடம் ப்ளீஸ்!

           இது தன்னம்பிக்கைக்கட்டுரை இல்லை. மாறாக தற்கொலைக்கு உதவும் விதமாக வழிசொல்லும் பதிவும் இல்லை. தற்கொலை செய்து கொள்ள போகிறவர்களிடம் கேட்க நினைக்கும் ஒரு நியாயமான  கேள்வி. அதற்கு பதில் தேடித்தான் இந்த பதிவு.

              

                

                    சில நாட்களுக்கு முன் நான் படித்த செய்தி ஒன்று என்னை தூங்கவிடாமல் செய்தபடி இருந்தது. அது எய்ம்ஸ் மருத்துவமனையைச் சேர்ந்த இளம் மருத்துவர் ப்ரியா வேதியின் தற்கொலை. அவரது கணவர் கமல் வேதி (அவரும் எய்ம்ஸ் மருத்துவமனையில் பணிபுரியும் மருத்துவர்)   ஒரு சுயபாலின நபர் என்பது உறவினர்களுக்கு தெரிய வந்ததால் ஏற்பட்ட அவமானத்தை தாங்கமுடியாத காரணத்தால் இந்த முடிவை எடுத்தார்  என்று  செய்தித்தாள் கூறியிருக்கிறது. சுயபால் உறவு என்பது ஒரு தேர்வு அன்றி அது ஒரு மனநோய் அல்ல என உலகம் முழுக்க மருத்துவர்கள் சொல்லத்தொடங்கியிருக்கும் இந்த காலத்தில் ஒரு மருத்துவர் இதை காரணம் காட்டி தற்கொலை செய்து கொள்வதா? மேலும் இதுபற்றி தன் கணவரிடம் கேள்வி கேட்டால் அவர் ப்ரியாவை மனரீதியாக  கொடுமைப்படுத்தினார் என்றும் தனது இறுதி(!?) முகநூல் பதிவில் தெரிவித்திருக்கிறார். ஆண்டாண்டு காலமாய் முதல் மதிப்பெண் பெற்ற பிள்ளைகள் முன்மொழியும் மருத்துவப்படிப்பை படித்தவர் இப்படி முடிவெடுத்திருக்கிறார் என்றால் அவர் கற்ற கல்வியின் பயன் தான் என்ன? தனித்து வாழவோ, வேறு வாழ்கை அமைத்துக்கொள்ளவோ துணிச்சலும், தன்னம்பிக்கையும் தராத கல்வி என்ன கல்வி. சக மனிதர்களை ஒருவரை கூட நம்பி வாழ்வை தொடர முடியாத சமூக பொருத்தப்பாடின்மையா அல்லது கணவனே துணை இல்லாத போது இனி என்ன வாழ்வு எனும் கல்லானாலும் கணவன் வகையை சேர்ந்த பழமைவாதமா? என கேள்விகள் கிளைவிட்ட வண்ணம் இருந்தன.

           

              இது எல்லாவற்றையும் விட எனக்கு அராஜகமாகத் தெரிந்தது, இப்படி பொசுக்குனு போகபோற திடமனம் இல்ல கோழை ஏன் மருத்துவம் படிக்கவேண்டும். ஒரு ஏழை விவசாயி வாங்குகிற தீப்பெட்டி முதல் வரி பெற்றுதான் நமது அரசாங்கம் நமக்கு கல்வி ஒதுக்கீடுகளை செய்கிறது. நாம் காசுகொடுத்து புத்தகம் வாங்கினாலும், கல்லூரி வரை ஒவ்வொரு இந்தியனின் படிப்புக்கும் இந்த வரிப் பணம் பயன்பட்டே வருகிறது. எனக்கென்ன போச்சுன்னு நீங்க பாட்டுக்கு தற்கொலை செய்துகொண்டால் உங்களை நம்பி அரசு செலவழித்த வரிப்பணத்திற்கு என்ன தான் பயன்? சரி விடுங்க யாருக்குதான் அதிலெல்லாம் அக்கறை தலைவர்களுக்கே இல்லாத தேசத்தில். அட, இந்த மேதாவி இந்த படிப்பை படிக்காமல் இருந்திருந்தால் காத்திருப்போர் பட்டியலில் யாருக்கேனும் அந்த படிப்பு வைத்திருக்கும் இல்லையா? 

            பள்ளி விடுமுறை தொடங்குவதற்கு முன் ஒரு நாள் எங்கள் பள்ளியில் ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும் ஒரு மாணவனின் அம்மா ஒரு கோரிக்கையோடு வந்தார். அதாவது தன் பிள்ளையின் இனிஷியலை மாற்றும்படி கேட்டுக்கொண்டார். அவர் அம்மா என்று சொல்லிகொண்ட போதும் அவரைப் பார்த்தால் அந்த பையனின் பாட்டி போல இருந்தது. அவரே தொடர்ந்து சொன்னார் "இவன் என் தத்து பிள்ளைங்க. என் வீட்டுகாரரை விட்டு பிரிஞ்ச பின்னால இவனை தத்தெடுத்துக்கிட்டேன். மனசு கேட்காம அந்தாளு பேரை இவனுக்கு இனிஷியலா கொடுத்தேன். ஆனா அந்த ஆள் இப்போ வேறொருத்திய சேர்த்துக்கிட்டார். இனி அந்த ஆள்  பேரு எனக்கெதுக்கு? செத்துப்போன இவங்க அப்பன் பேரே இனி இவனுக்கு இனிசியலா இருக்கட்டும்." வேகவேகமாய் கையைவீசி நடந்து மறைந்த அந்த கைநாட்டு அம்மாவின் முகம் மனதில் வந்துபோகிறது.