கொலையா?? தற்கொலையா??

        பொதுவாக ஒரு மொழி அழியும்போது, அதை பேசும் இனமும் அழிந்துபோகும். அதாவது தமிழ் அழிந்துபோனால், தமிழன் அழிந்து போவான். ஒட்டுமொத்தமாக அந்த இனமே செத்துபோகாது, ஆனால் அடையாளங்கள் அளிக்கப்பட்டு, ஒரு அகதி இனமாய், வேற்றொரு இனத்தோடு ஒண்டி வாழவேண்டியது தான்.

                     நான் தமிழே மூச்சாய், தமிழ் படிப்பதே வாழ்வாய், தமிழ் நெறியை தவமாய் நோர்ப்பவள் இல்லை. ஆனால்

தமிழ் எங்கள் பிறவிக்குத் தாய் - இன்பத்

தமிழ் எங்கள் வளமிக்க உளமுற்ற தீ!

எனும் பாரதிதாசனின் வரிகளை படிக்கையில் உயிர்சிலிர்க்கும் உங்களை போல் ஒருத்தி! சமீபத்தில்  நான் படித்த செய்தியொன்று என் குருவித்தலைக்கு பெரும் குழப்பத்தை தந்ததது. உங்களில் யாருக்கேனும் விடைதெரிந்தால் சொல்லுங்கள். கணினிப் பயன்பாட்டை எளிமை செய்யும் விதமாக அண்ணா பல்கலைக்கழகம் புதிய 55 தமிழ் எழுத்துருக்களை கண்டுபிடித்திருக்கிறதாம். அதன் பயன்பாட்டை தடை செய்யக்கோரி மதுரைக்காரர்  ஒருவர் தொடுத்த வழக்கை உயர்நீதிமன்றம் ஒத்திவைத்திருக்கிறது.

            எனது சந்தேகம் என்னவென்றால் அவ்வாறான எழுத்துக்களுக்குத் தேவைதான் என்ன?? இப்போதே எளிமையாக தானே இந்த எழுத்துக்களை நான் தட்டச்சுகிறேன். கணினிப்பயன்பாட்டில் எளிமை என்கிறார்களே இவர்கள் ஒருவேளை தொடுதிரை கணினியில் கையால் வரைந்து எழுதுகிறார்களா? 

                  அப்படியே கஷ்டமென்றே வைத்துகொள்வோம் அதற்காக கணினி செயல்பாட்டை மாற்றாமல் தமிழ் எழுத்துக்களை மாற்றுகிறேன் எனும் இவர்கள் செருப்பு காலைக்கடித்தால்  விரலை வெட்டிக்கொள்வார்களா? இல்லை செருப்பை மாற்றுவார்களா?

                     எங்கெங்கோ எத்தனையோ தமிழர்களை நித்தம் நித்தம் வெட்டி சாய்க்க, வேடிக்கை பார்த்த இனம் தானே இவர்களுக்கு நிரந்தர எழுத்துரு ஒரு கேடா? இவர்கள் மொழியை அழித்தால் கூட கேள்வி கேட்க ஒரு அணியில் திரளும் வக்கற்றவர்கள் தானே எனும்  இளக்காரமா?? 

                      பலரும் பலவாறும் போராடிய பின்னும் கூடங்குளம் இயங்கவே செய்கிறது. அதுபோல இந்த புதிய எழுத்துருக்கள் பயன்பாட்டுக்கு வந்துவிட்டால், இப்போ இப்படி நொந்துநொந்து தட்டும் இந்த வார்த்தைகளை பின்னாளில் என் வருங்கால தலைமுறை படிக்கமுடியும்? தெரிஞ்சவங்க சொல்லுங்க.

தலைப்புக்கு வலு சேர்க்க வேறு  மொழியார்வலர்களின் பதிவுகள் ஏதும் கிடைக்கிறதா என நேற்றெல்லாம் தேடினேன். என் கண்ணில் சிக்கவில்லை. அதனால் என்ன ஜோசப் விஜு அண்ணாவின் இந்த அட்டகாசமான பின்னூட்டம் அந்த கவலையை போக்கியிருக்கிறது.

பல்லாண்டுகால அந்நிய ஆதிக்கத்தில் தமிழ் மனம் அடிமை மனோபாவத்திற்குப் பழக்கப்பட்டுவிட்டது என்று தோன்றுகிறது.

இனப்பிரக்ஞையும், மொழிப்பிரக்ஞையும், மனிதப் பிரக்ஞையும் அற்று எதற்கு என்ன நடந்தாலும் எனக்கென்ன என்று இருப்பதற்குப் பெயர் அடிமை மனோபாவம் தானே?

ஒருபுறம் இந்த மனோபாவத்தில் இருப்பது பெரும்பான்மை என்றால் சிறுபான்மை பண்டைப் பழம் பெருமைகளை மட்டுமே பேசித்திரிகிறது.

வேர் முக்கியம்தான். அதற்காக விளைவினைப் பற்றிக் கவலைப்படாமலும் இருக்க முடியாது.

எனவே என்னைப் பொருத்தவரை இவ்விரு மனோபாவமுமே சரியில்லை.

ஆனால் இவற்றைவிடப் பேரபாயம் மொழியைத் திருத்துகிறேன் பேர்வழி என்று களமிறங்கும் இதுபோன்ற தொழில் நுட்பம் தெரிந்த ‘அறிவியல் வழித் தமிழாசிரியர்களிடம்’ (?) இருக்கிறது.

ஏனென்றால் அவர்கள் அறிவார்ந்தவர்கள்.

இன்றைய நாள் தமிழ் படித்து வெளிவரும் 99 சதவிகிதத் தமிழ்ப்பட்டதாரிகளிடையே இந்த அறிவியல் வழித் தமிழாசிரியர்களுக்குப் பதில் சொல்லும் அளவிற்குத் தமிழ் பற்றிய ஞானமோ தொழில் நுட்ப அறிவோ இல்லை.

மரபு வழித் தமிழ் கல்வி படித்த பெரும்பான்மை அறிஞர்களிடத்து மொழிபற்றிய அறிவு இருப்பினும் தொழில் நுட்பப் பயில்வு இல்லை. நுட்பம் சார்ந்து அவர்கள் முன்வைக்கும் கேள்விகளுக்கு விடை சொல்லத் தடுமாறிப்போகிறவர்களாகவே இருக்கிறார்கள் அவருள் பலரும்.

இரண்டும் இருக்கும் விதிவிலக்கான ஒருசிலரின் ஆதரவற்ற கூக்குரல்கள் வலிமையற்றவனின் முனகலாக அலட்சியப்படுத்தப்படுகின்றன.

எதிராளியற்ற களம். யார் வேண்டுமானாலும் அம்பெய்யலாம் என்றிருக்கிறது இன்றைய தமிழ் மொழியின் நிலைமை!

சில மாதங்களுக்கு முன்பு ஜெ மோ இந்துவில் சொல்லியிருந்தார்,
ஆங்கில எழுத்துருக்களைக் கொண்டு தமிழை எழுதிவிடலாம். 26 எழுத்துகளாகத் தமிழ் கற்பவர்களின் சிரமத்தை அது குறைத்துவிடும் என்று!

ஆங்கிலத்தில் Uppercase Letters, Lowercase Letters (கேப்பிடல் லெட்டர், ஸ்மால் லெட்டர் என்பதை ஒரு நல்ல ஆங்கில ஆசிரியர் இப்படிதான் சொல்ல வேண்டும் _இது மைதிலி சேர்த்த கருத்து) என்று 52 எழுத்துருக்கள் இருக்கின்றனவே. இரண்டிற்கும் இரண்டுவிதமான பயன்பாட்டை விசைப்பலகையிலும் அம்மொழி இன்னமும் பேணிவருகிறதே..!

ஏன் இந்தச் சிரமம்? ஒரே வடிவை பயன்படுத்துவதால் 26 எழுத்துகளாக இதைக் குறைக்கலாமே என்று அங்கு யாரும் ஆலோசனை செய்ததாகத் தெரியவில்லை. வீண் பேச்சுப் பேசிக் கொண்டிருக்காமல் அவர்கள் செய்தது தங்கள் மொழிக்கேற்றவாறான விசைப்பலகையை வடிவமைத்துக் கொண்டதுதான்.

கணினி பற்றிய நுட்பத்தை அவர்கள் வழியே பெற்ற நாம், அவர்களைப் போல நம் மொழியின் எழுத்துருவிற்கேற்ற விசைப்பலகையை அமைப்பதை விடுத்து, கணினியின் பயன்பாட்டு எளிமை என்றெல்லாம் புதிது புதிதாகச் சிந்திப்பது ஏன்? இவ்விடயத்தில் மேலைநாட்டினரை ஏன் நாம் பின்பற்றத் தயங்குகிறோம்?

தமிழைவிட அதிகம் எழுத்துக்களைக் கொண்டுள்ள மொழிகளிலும் இதுபோன்ற கூச்சல் கேட்டதாகத் தெரியவில்லை.
தமிழ் மொழிக்குக் கண்டுபிடித்திருக்கும் எழுத்துருக்கள் இன்று நாம் பயன்படுத்தும் எழுத்தின் வடிவத்தில் இல்லாத வேறு வடிவத்தில் மாற்றப்படும் என்றால் இன்றுவரை அச்சிடப்பட்ட தமிழ் நூல்களை என்ன ஆவது?

அவற்றைக் காப்பாற்ற என்ன செய்யப்போகிறார்கள் இவர்கள்?
கணினிக்கு மட்டுமாய் தனியே வேறு தமிழ் எழுத்துருக்கள் என்றால் புத்தகத் தமிழைக் கற்கும் மாணவன் கணினித் தமிழைப் பின்னர் கற்கும் சிரமம் ஏற்பட்டுவிடாதா?

“தமிழ் எழுத்துருக்கள் மாறவே இல்லையா?
அவை மாறித்தானே வந்திருக்கின்றன.
காலத்தின் தேவை கருதி அம்மாற்றங்களை மொழி ஏற்றுக் கொள்ளவில்லையா? அதைப் போன்றே இப்படி நாங்கள் செய்யும் மாற்றத்தினையும் ஏன் ஏற்கக் கூடாது? என அறிவியல் வழித் தமிழாசிரியர்கள் (?) கேட்கக் கூடும்.

நான் ஐந்து வயதில் இருந்ததுபோல இப்பொழுதில்லை.
நான் மாறி இருக்கிறேன்.
ஆனால் இப்போதிருப்பதும் நான்தான்.

அது இயற்கையின் மாற்றம்.

அதற்காக, அப்போதிருந்ததுபோல நீ இப்போதில்லையே மாறித்தானே வந்திருக்கிறாய், மாறிய உன்னை இன்னும் அழகாக பிளாஸ்டிக் சர்ஜரி மூலம் மாற்றுவதில் என்ன தவறு? என்பதைப் போன்றது இவர்களின் கேள்வி.

மொழியை அறிவியலோடு தொடர்புபடுத்திச் சொல்பவர்கள் சொல்லட்டும்.

அதைவிட அதிகமாக அது நம் மரபையும் உணர்வையும் சார்ந்த விடயம் என்பதை முதலில் நாம் உணர வேண்டும்.

இன்று வடமொழி தேவபாஷை என்றெல்லாம் கொண்டாடுகிறார்களே… அந்த சமஸ்கிருத மொழிச் சுவடிகள் பெருமளவில் கிடைத்தது தென்னிந்தியாவில்தான்.

ஆனால் அச்சுவடிகளில் எழுதப் பட்ட சமஸ்கிருத்தின் எழுத்துவடிவம் இன்று சமஸ்கிருதம் எழுதப்பயன்படுத்தும் நாகிரி அல்ல. அது கிரந்தம் என்னும் எழுத்து. நம் தமிழ் எழுத்துருவோடு பெரிதும் தொடர்புடையது. இன்றைய மலையாள மொழியின் எழுத்துருவைப் பெரிதும் ஒத்திருப்பது.

அதை மிக எளிதாய் அழித்தொழித்து இன்றைய இந்தி எழுத்தின் மயமாக்கியாயிற்று.

பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கம் வரை சுவடியிலிருந்து அச்சிடப்பட்ட பல தமிழ் நூல்களின் இடையில் எடுத்தாளப்படும் வடமொழி மேற்கோள்கள் இந்தக் கிரந்தத்தில்தான் இருக்கின்றன. இன்றைய சமஸ்கிருதப் பண்டிதன் அதைப் படிக்க முடியாது. எழுத்துரு மாறிவிட்டது. அவ்வெழுத்துருவில் எழுதப்பட்ட மேற்கோளைப் படிக்கமுடியவில்லை.

இது ஒரு நூலை அழித்தற்குச் சமானம்.

சமஸ்கிருத நூல்களில் கூடுமானவற்றை கிரந்தத்தில் இருந்து நாகிரிக்கு மாற்றிவிட்டார்கள். ( இன்னும் மாற்றபடாத சுவடிகள் நம் தஞ்சை சரஸ்வதிமஹாலிலேயே இருக்கின்றன.) மாற்றப்படாதனவும் மாற்றப்படும்.

அரசியல் அதிகாரம், மதப்புனிதம், பெருமளவிலான நிதி உதவி, எல்லாவற்றிற்கும் மேலாய்ப் போதிய அறிவும் கடும் உழைப்பும் கொண்ட தன்னார்வலர்கள் அம்மொழிக்கிருக்கிறார்கள்.

தமிழ் படிப்பதையே கேவலமாக எண்ணும் தமிழகத்தில் தமிழ் எழுத்துருவை மாற்றினால் பழம்நூல்களை புதிய எழுத்துருவில் மாற்றும் இம்மாபெரும் பணிக்கு நம்மிடம் என்ன இருக்கிறது….. யாரிருக்கிறார்கள்.? எல்லாவற்றையும் இப்படி மாற்றத்தான் முடியுமா?

பின், தமிழக அரசு ஒரு சட்டம் இயற்றி இதனை மாற்றிவிட முடியும் என்று கற்பனை செய்தால், தமிழகம் கடந்து, தமிழைத் தம் நெஞ்சில் சுமந்து அதுவே தம் தனித்த அடையாளம் என்று உலகெங்கும் வாழும் ஈழத்தமிழர்களை நமதரசின் ஆணை கட்டுப்படுத்துமா?

விரும்பியவாறு கட்டவும் கலைக்கவும் மீண்டும் மாற்றவும் நம்மொழி ஒன்றும் மணல்வீடு இல்லை என்பதை உணர்வோர் உணரட்டும். (நன்றி விஜூ அண்ணா)

டிஸ்கி;
இணைப்புக் கொடுக்க மறந்துட்டேன். இக்பால் செல்வன் தன் கோடாங்கி பக்கத்தில் ஏற்கனவே இந்த திட்டத்துக்கு உதவும் வைரமுத்துவின் மகன் மதன்கார்க்கியை பற்றி குறிப்பிட்டிருந்தார். இப்போ அந்த பக்கத்தை காணோம். இதோ இங்க தட்டிப்பாருங்க. தமிழ் ஹிந்து வில் வந்த செய்தி.