பெண்மையை நான் மதிக்கிறேன்.

       

           இந்தியாவின் மகள் என்கிற டாக்குமெண்டரி, பெண்கள் தெய்வம், நதிகள்,பூமி எல்லாமே பெண் தெய்வம் தான் என இதுவரை நம் நாட்டில் பலர் அணிந்தது வரும் மூகமூடியை கிழித்தெறிந்து கொண்டிருக்கும் இவ்வேளையில், இந்தியால எல்லா ஆண்களும்  அப்படித்தானா என்கிற எண்ணம் உலக அளவில் தோன்றத்தானே செய்யும். இப்படியான ஒரு சூழலில் எனது அன்பு அண்ணன் நிலவன் அவர்கள் தொடங்கி வைத்திருக்கும் இந்த தொடர்பதிவு மிக முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாக தெரிகிறது. இந்த மகளிர் தின ஜோதியை ஏந்தி இந்த பதிவை அவருக்கே சமர்ப்பிக்கிறேன்.

              என்னிடம் ஒரு ஆறாம் வகுப்பு மாணவன் இருக்கிறான் பெயர் ஹரி. அவன் ரஜினி மாதிரி. எப்போவருவான் எப்படி வருவான்னு தெரியாது, ஆனா வரவேண்டிய நேரத்தில் வருவான். (தேர்வு நேரங்களில் மட்டும்). இன்று ஏதேட்சையாக அவன் பள்ளிக்கு வந்துவிட, நான் அவனை பெற்றோரைகளை  அழைத்துவரும் படி கூறினேன். அவனோ அப்பா பத்து மணிக்கு வருவாரு மிஸ் என்று சொல்லிவிட்டு எஸ்கேப் ஆகிவிட்டான். பத்து மணிபோல் நான் எட்டாம் வகுப்பில் பாடம் நடத்திக்கொண்டிருந்தேன். ஏழாம்வகுப்பு அப்சர் ஓடி வந்து "மிஸ் , ஹரி அப்பா வந்தாரு. நானும் , விவேக்கும் பேசி அனுப்பிட்டோம் என்றான். அவர்கள் சுற்றுசூழல் மன்ற மாணவர்கள். பள்ளி வளாகத் தூய்மையை பார்வையிட்டு என்னிடம் சொல்லவேண்டியவர்கள். எனவே gate லேயே அவரை சந்தித்து, வழியனுப்பிவிட்டும் வந்திருக்கிறார்கள். எனக்கு வந்ததே கோபம்" ஓஹோ! நீங்க தான் இனிக்கு ஸ்கூல் இன்சார்ஜா என்றேன் முறைத்தபடி. "இல்ல மிஸ், அவர் லைட்டா போட்டிருந்தார்"என்றான் சற்று பம்மிய குரலில். காலையில் மகனின் பள்ளிக்கு வரும் போது குடித்துவிட்டு வரும் அவரும் ஆண் தான். அவரை  அப்படியே வாசலோடு அனுப்பிய அப்சரும், விவேக்கும் ஆண்கள் தான்.

           பெண்கள் எழுதிய பெண்ணியக்கவிதைகள் அலறலாகவோ, உளறலாகவோ தான் இருக்கும் என்கிற பொதுபுத்திக்கு சவுக்கடியாய் இருக்கும் வெண்ணிலாவின் இந்த கவிதையை மகளிர் தின சிறப்புக்கவிதையாக வழங்க ஆசைப்படுகிறேன். இந்த ஒரு கவிதையின் தாக்கமாக மாவட்ட ஆட்சியர் திரு.ராஜேந்திரன் அவர்கள், அவரது மாவட்டத்தில் கழிப்பறை வசதி போதாத பள்ளிகளை கணக்கிட்டு போதுமான வசதிகள் நிறைந்த கழிப்பறைகள் கட்ட ஒன்பது லட்சம் ரூபாயை வழங்கினார். பெண் எழுதிய கவிதை, பெண்ணியக்கவிதை என்பதான சமூகத்தின் பார்வைகளை மறுவாசிப்பு செய்யவைத்த இந்த தங்கக் கவிதைக்காக தோழி வெண்ணிலாவின் கைகளுக்கு  என் அன்பு முத்தங்கள்.

கவிஞர் வெண்ணிலா

இதோ கவிதை

ஒரு வகுப்பறையும்... சில இளவரசிகளும்!

பதினோரு மணிக்கு மட்டுமே

வெளியே வர வேண்டும்

காலையில் ஒரு முறை

மத்தியானம் ஒருமுறை

குழாயில் தண்ணீர் வரும்

வேளை தப்பி

வெளியே வருபவர்கள்

மைதானம் பெருக்க வேண்டும்

கடும் விதிகளை அறியாமல்

வயிறு பிசையும்

உள்ளாடை நனைந்து

ஈரம் பரவும்

உள்ள யாரு, வெளிய வா

உரத்து ஒலிக்கும்

அதிகாரக் குரலுக்குப் பயந்து

பல்லியாய் சுவரொட்டும் பிம்பம்

தண்ணீர் போகாமல்

வாரந்தோறும் அடைத்துக்கொள்கின்றன

நாப்கின்களால் நிறையும்

கழிப்பறை பீங்கான்கள்.

தினம் பத்து பேர்

அந்த நேரத்துக்குப்

போக மாட்டேன்றீங்க

என்ன சொன்னாலும்

உங்க இஷ்டத்துக்குத்தான்

போவீங்க

பொரிந்து தள்ளிக்கொண்டிருக்கிறது

அதிகாரத்தின் குரல்

கூச்சம் தொலைக்கலாம்

நின்று மாற்றவாவது

இடம் வேண்டுமல்லவா

கழிப்பறையில்.

மாசத்துக்கு

மூணு, நாலு நாள்

லீவு எடுத்தா என்ன பண்றது?

பதில் எதிர்பார்க்காமல்

ஒலிக்கும் கேள்வி

அறை முழுதும் பரவும்

வெட்கம் பூசிய சிரிப்புகளும்

நமுட்டுப் புன்னகைகளும்

வலி தோய்ந்த மௌனங்களும்

ஆங்காங்கு எழும்

கொடுக்குள்ள விலங்கொன்று

விஷம் இறக்கிய மகிழ்வில்

இடம் நகரும்.

 நண்பர்களே ! இதே தலைப்பில் இந்த பதிவை  தொடர்பதிவாய் எழுத நானும் உங்களை அழைக்கிறேன். என் அன்பு தோள் கொடுக்கும் தோழன் கஸ்தூரியின் (மது) பதிவையும் ஆவலோடு எதிர்பார்க்கிறேன்.