நகரத்து நரித்தனங்களும் கிராமத்து நாய்களும்

       சைலென்ட் மோடில் இருந்த செல்பேசி அதிர்ந்தது. ஒரு வியப்போடு பார்த்தேன். கஸ்தூரி காலிங். வகுப்பு நேரத்தில் தொலைபேசும் பழக்கம் இல்லையே ?! "ஏ! மந்திரி மாமா தவறிப்போய்டாராம்". கோலங்கள் பதிவில் குறிப்பிட்ட தோழி கற்பகத்தின் அப்பா! மற்றுமொரு மணப்பாறை பயணம்.

மறுநாள் உள்ளூரில் பிறந்து பல ஊர்களுக்கும் மணமாகி சென்ற எல்லோரும் மகள் முறை கோடி எடுத்து சித்தப்பாவின் வீட்டில் பரப்பினோம்! சித்தப்பாவின் உறவுகள் எல்லாம் சிவகாசி பக்கம். என்ன அப்போ நாங்க எந்தபக்க உறவு என குழப்பமா இருக்கா? கோடி எடுத்துவந்த அந்த கூட்டத்தில் யார் யார் உண்மையா மந்திரி சித்தப்பாவின் ரத்த உறவு என்பது புதிய மனிதர்களால் கண்டுகொள்ளவே முடியாது.


           உங்களுக்கு புரியணும்னா ஒரு சின்ன முன்னுரை தேவை. மணப்பாறை ஊரின் வரலாறு எனக்கு தெரியாது. ஆனால் பத்து பதினைத்து தலைமுறைக்கு முன் வந்தேறியவர்கள் எங்கள் பாட்டன்கள். ஊர் முழுக்க ஒரு இனம் இருக்க, புதிதாய் குடியேறிய சிறுபான்மை வேற்று இனத்தவரை அடையாளப்பட்டுத்தும் நோக்கில் எங்கள் தெருவுக்கு இனத்தின் பெயர் குறிக்கும் தெரு என்று அழைக்கத்தொடங்க (அதனை குறிப்பிட என் கொள்கை இடம் தரவில்லை) இன்றும் பல இனத்தை சேர்ந்தோர் குடியிருந்தாலும் எங்கள் தெரு சாதியின் பெயராலேயே அழைக்கபடுகிறது!

         பத்தாம் வகுப்பில் ஒரு நாள் கட்டுரை எழுதிக்கொண்டிருந்தபோது அனுப்புனர் முகவரியில் என் பெயரை எழுதிவிட்டு ஜீவா தெரு என்று எழுதிகொண்டிருந்தேன் ராஜி(பெயர் மாற்றம்) நக்கலாய் சிரித்தாள்.:" உங்க தெருவுக்கு இப்படி ஒரு பெயர் இருப்பது போஸ்ட்மேனுக்காவது தெரியுமா?" தொடர்ந்தாள் ராஜி "சரி, இதே மாதிரி உன் சித்தப்பா பெரியப்பாக்களை சொல்லவைக்கமுடியுமா உன்னால? எனக்கு அறை வாங்கியதை போல் இருந்தது. அவள் மற்ற மாணவர்களை போல் மணவையின் படித்த, அரசாங்க பணியாளர்கள் குடியிருக்கும் நகரை சேர்ந்தவள். நான் இதுபற்றி வீட்டில் பேச முடியுமா? நானோ எங்கள் தெருவில் இருந்து இங்கிலீஷ் மீடியம் படிக்கவந்த ஒரு மாணவி.

                 ராஜி கல்லூரி சென்று கொண்டிருந்தாள். நான் ட்ரைனிங் முடித்துவிட்டு பக்கத்துக்கு மில் பள்ளியில் தற்காலிக ஆசிரியராக பணியில் இருந்தேன். ஊரே முன்னேறியிருக்க என் தெரு மட்டும் அப்படியே இருந்தது. அதே மில் பள்ளியில் என் தம்பிகளும், தங்கைகளும் படித்து கொண்டிருந்தனர் (அவனுங்க எங்க படிச்சானுக).  ராஜியின் தெருவில் இருந்த ஒரு அழகான பெண்ணை(ஜாஸ்மின்) பக்கத்து ஊரின் வெட்டி ஆபிசர் ஒருவன் ரொம்ப நாளாய் தொல்லை செய்திருக்கிறான். ஜாஸ்மினிடமிருந்து   எந்த பதிலும் வராமல் போகவே தன் நண்பர்களுடன் வீடு புகுந்து ஜாஸ்மினின்   வீட்டை ரெண்டு பண்ணிவிட்டார்கள். நாகரிகம் பயின்ற அந்த நகர் மக்கள் யாருமே உதவிக்கு வரவில்லை. அடுத்த நாள் இது செய்திதாள்களில் வந்தவரை மட்டுமே பலருக்கும் தெரியும். ஆனால் அந்த நாளில் தன் சொந்தவீட்டை வாடகைக்கு விட்டு விட்டு ஜாஸ்மினின்  தந்தை தன் குடும்பத்திற்கு பாதுகாப்பு கருதி எங்கள் தெருவுக்கு வாடகைக்கு வந்தார். ஜாஸ்மினின்  திருமணம் முடியும் வரை எங்கள் தெருவில் தான் குடியிருந்தார்கள்.

             மந்திரி சித்தப்பாவின் குடும்பம் கூட மூன்று தலைமுறைக்கு முன் எங்கள் தெருவுக்கு வாழ வந்து தாயாய் பிள்ளையாய் பழகத்தொடங்கியவர்கள் தான். அந்த சித்தப்பாவின் மரணம் என்னுள் சில புரிதல்களை ஏற்படுத்தியது. இன்றும் பெரிதும் நகரமயமாகாத எங்கள் தெரு குறித்து நாகரிகம் அடைந்ததாய் சொல்லிக்கொள்ளும் மக்களிடையே ஒரு பார்வை இருக்கிறது.

         அண்ணாவையும் பெரியாரையும் படங்களில் போட்டுகொண்டு கொள்கையை காற்றில் பறக்கவிடும் நகரத்து நரித்தனத்தை இன்னும் பழகவில்லை எம்மக்கள்.

         என் தெரு ஒரு காரணப்பெயரை சுமந்து கொண்டிருக்கிறது. காலம் அதை மாற்றும்.

        நகரத்தில் நாய்கள் கூட தன் வீட்டுக்கு மட்டுமே காவல் காக்கும் சுயநலத்தோடு வளர்க்கபடுகின்றன. ஆனால் எங்கள் தெருவில் எந்த புதியநபர் வந்தாலும் குரைக்கும், வீடு வேறுபாடில்லாமல் நாங்கள் சோறு போட்டு வளர்க்கும் நாய்கள்.

        என் முன்னோரின் விரல்களுக்கு பயிர் செய்யவும், பால் கறக்கவும், கொளுத்து வேலை செய்யவும் மட்டுமே தெரியும்.  இதுவரை அவர்களை காட்டுமிராண்டிகள் என்றவர்களுக்கு அவர்களின்  நாகரீகங்களை விளக்க இப்போதுதான் எங்கள் கைகளுக்கு பேனா கிடைத்திருக்கிறது.

நகரவாசிகளே இந்தத் தலைமுறையில் எங்கள்  சகோதரர்கள் உங்கள் கல்லூரிகளில் படிக்க வந்திருகிறார்கள். உங்கள் புத்தகபாடங்களை மட்டும் அவர்களுக்கு கற்றுக்கொடுங்கள். முடித்தால் அவர்களிடம் ஈரத்தையும் மனிதத்தையும் கற்றுக்கொள்ளுங்கள்.