பேரம் பேசினால் தவறா? (நிபந்தனை உட்பட்டது*)

கென்னடியும் இதை தானே சொல்றார்!

     பேரம் என்றாலே நமக்கு அரசியல் குதிரை பேரங்கள் தானே(!?) நினைவுக்கு வருகின்றன? ஆனா பெரிய மனுசங்க விஷயம் எல்லாம் நமக்கு எதுக்கு? பெட்ரோலோ, பெரிய வெங்காயமோ விலையேறினால் புலம்பத்தொடங்கும் என் சக நடுத்தர வர்க்கத்தினருக்கும், ச்சே ச்சே இதெல்லாம் ஒரு விசயமே இல்லை என்று பகட்டுக்காக பேசும் சுவிஸ் பாங்கில் அக்கவுன்ட் இல்லாத க்ரீமி லேயர் நடுத்தர வர்க்கத்துக்கும் நான் கேட்க நினைக்கும் கேள்வி இது.

           

     நான் கல்லூரி நாட்களில் சென்ற ஆக்ரா, டெல்லி சுற்றுலாவை பற்றி ஏற்கனவே சொல்லியிருக்கேன் இல்லையா (அதுக்கென்ன இப்போ? அட இருங்கப்பா) (இந்த பதிவை படிக்க இங்க சொடுக்குங்க) அங்க தான் முதன்முதலில் பேரம் பேசக்கற்றுகொண்டேன். தாஜ்மகால் நுழைவாயிலுக்கு வெளியே பிளாஸ்டர் ஆப் பாரிஸ் கொண்டு அழகிய நடன மங்கை சிலைகளை விற்றுக்கொண்டிருந்த அந்த வடஇந்திய நடைபாதை வியாபாரி தான் என் குரு:) முதலில் நூற்றி இருபது ருபாய் என அவர் விலை சொன்ன பொம்மைகளை எங்கள் பேராசிரியர் முதல் தாஜ்மஹாலை பார்த்துவிட்டு அப்புறம் ஷாப்பிங் என்று சொல்லிவிட்டதால் வாங்க முடியவில்லை. சுற்றிபார்த்துவிட்டு வெளியே வந்த போது மற்றொரு வியாபாரி அந்த சிலைகளை ஒரு வெள்ளைக்காரருக்கு ஐம்பது ரூபாய்க்கு விற்றுகொண்டிருப்பதை பார்த்து திகைத்துப் போய் நாமும் கொஞ்சம் முயற்சிக்கலாமே என பார்த்தபோது அவற்றை இருபது ரூபாய்க்கு வாங்க முடிந்தது.அப்போதொடங்கியது எனது பேரம் .

              அதில் எனக்கு ஏற்பட்ட புரிதல்களை உங்ககிட்ட பகிர்ந்து கொள்ள நினைகிறேன். கல்லெறிந்து பாப்போம் கிடைத்தால் கனி, இல்லை என்றால் கல் தானே எனும் நம்ம பெரியவங்க சொல்வது போல் ஒரு பொருளை வாங்கியவுடன் விலையை கேட்டுவிட்டு "சரி  நான் எவ்ளோ கொடுக்கட்டும்?" என சில சொல்லெறிந்து பார்ப்பதால் பல நேரம் லாபம் தான் கிடைக்கிறது எனும் போது அப்படி கேட்பதில் என்ன குறைந்து விடப்போகிறோம்? பேரம் பேச சில நேரம் சிலருக்கு ஸ்டேடஸ் தடுக்கும். ஒன்றை புரிந்துகொள்ளுங்கள். நாம் எந்த நிறுவனத்தில் பேரம் பேசத் தயங்குகிறோமோ அவர்கள் கொள்முதல் செய்யும் போது பேரம் பேசாமல் சரக்குகள் எடுப்பதில்லை. மற்றவர் பேரம் பேசி எந்நூறு ரூபாய்க்கு வாங்கிய பொருளை நீங்க கேட்ட விலையை கொடுப்பேன் எனும் முடிவில் ஆயிரம் ரூபாய்க்கு வாங்குவது தான் புத்திசாலித்தனமா?  அந்த இருநூறு ரூபாயையும் உழைத்துத்தானே பெறுகிறோம். இங்கே பேரம் கிடையாது என சில கடைகளில் எழுதி இருக்கும். நாலு கடை விலையை ஒப்பிடும் போது சரியான விலைதான் என தெரிந்தால் அங்கே பேரம் பேசாமல் வாங்கலாம் ஆனா இதுக்கெல்லாம் எனக்கு நேரம் இல்லை என்பவர்களால் தான் இன்று துணிக்கடையிலோ, நகைக்கடையிலோ பேரம் பேசாத நடைமுறை வந்துவிட்டது. அதுக்காக கூடையில் சுமந்து, வெயிலில் திரியும் வயதானவர்களிடம் ஐந்துக்கும், பத்துக்கும் இரக்கமில்லாமல்  பேரம் பேசச் சொல்லவில்லை. சீட்டிங் சீட்டு நிறுவனங்களோ, ஈமூ கோழிகளோ முழுங்கும் அளவிற்கு ஏமாறாமல் இப்படியான பாட்டிகளிடம் ஆசை ஆசையாய் ஐந்தும், பத்தும்  ஏமாந்து, அவர்களுக்கே தெரியாமல் அந்த முதிய கண்களில் ஒரு நொடி வெளிச்சமும், சுருங்கிய உதடுகளில் ஒரு துளி புன்னகையும் காணும் சுகத்திற்காய் எத்தனை முறையும் ஏமாறுவேன் பேரங்கள் இன்றி:))) 

                                             

(பேரங்கள் இன்னும் இருக்கு. இன்னொரு பதிவில் பார்க்கலாம். வருண், தமிழன் சகாக்கள்  என் வாயை கிளறி அதையும் பின்னூட்டத்தில் சொல்ல வைத்துவிடும் சாத்தியங்களும் உண்டு:))