எனது வானுக்குக் கீழே!

 ஒரு ஒப்பந்தம்

              நண்பர்களே! நம்மில் பலருக்கும் வாழ்வில் ஏதோ ஒரு பருவத்தில் ஒருமுறையேனும் மேகங்களை நேரம் போவதறியாது பார்த்த அனுபவம் இருக்கும். ஒரே மேகம் ஒவ்வோரு  கண்களுக்கும் வெவ்வேறு வடிவம் காட்டும். பார்த்துக் கொண்டிருப்பவர்கே கூட முந்தைய நொடிக்கும் அடுத்த நொடிக்கும் வடிவம் மாறி வித்தை காட்டி விடும். அது போலவே ஒரு கதை அல்லது பாடல் என்பது அமைந்துவிடுகிறது. அது கொள்கலனின் வடிவம் கொள்ளும் திரவம் போல் அவரவர் மனம் கொடுக்கும் வடிவம் கொள்கிறது. பார்க்கும் எண் ஆறு என்பதும் ஒன்பது என்பதும் அவரவர் நிற்கும் இடத்தை பொறுத்தது தானே. 

                           அப்படி கதையின் இறுதியில் சொல்லப்படுகிற நீதியை விடவும் அதற்குள் புதைந்துகிடக்கிற வாழ்வின் எதார்த்தங்கள் சமயங்களில் என்னை வியப்பில் ஆழ்த்திவிடுவதுண்டு. அப்படி நான் படித்த, உணர்ந்த சில விசயங்களை உங்களோடு பகிர்ந்து கொள்ளவிரும்புகிறேன். புத்தகம் ஒரு கடல். அதில் மூழ்கி முத்தெடுத்தவர்கள், கரைகண்டவர்கள், மாதக்கணக்கில் கடலில் தங்கி வலைவீசிக் கொண்டிருப்பவர்கள் என பலரும் இதை படிக்கலாம் எனும் சாத்தியங்களோடு ஒன்றை உங்களிடம் தெரிவிக்க விரும்புகிறேன். நான் இன்னும் அந்த கடற்கரையில் கால் நனைத்தவள் மட்டுமே. என்றாலும் என் கால்களிலும் சில சிக்கியதுண்டு. அவற்றை கைவிரித்து உங்களிடம் காட்டும் முகத்து இதை எழுத்தத் தொடங்குகிறேன். நான் முத்துக்களை காட்டும் போது அவை கிளிஞ்சல்கள் எனவும் கிளிஞ்சல்கள் கண்டெடுக்கும் போது முத்துகள் எனவும் குழப்பிகொள்ளாதீர்கள். ஏனெனில் இது நீண்ட கடற்கரை உங்கள் கைகளில் இருப்பவை தான் என் கையிலும் இருக்கவேண்டும் எனும் அவசியமில்லையே!!!

இப்போ கதை 

உயர்ந்த மலையுச்சி. ஒரு பெரிய பெட்டி நிறைய கூலாங்கற்கள். அவற்றின் நடுவே எண்ணி மூன்றே மூன்று விலையுயர்ந்த வைரங்கள். அந்த பெட்டியை  தேவதையிடம் பெற்ற ஒருவன் கூலாங்கற்களை வீசி விட்டு வைரம் அடையும் நோக்கோடு, ஒவ்வொரு கல்லாக தூக்கியெறியத் தொடங்குகிறான். மணிக்கணக்கில் வீசியபடியே இருந்த அவன் சோர்ந்து போன வேளையில் தன்னை அறியாது கையில் சிக்கிய வைரத்தையும் எந்திர கதியில் எறிந்து விடுகிறான். என் பால்யத்தில் நான் படித்த இந்த கதைக்கு கூறப்பட்ட நீதி "எந்த செயலை செய்தாலும், ஈடுபாடும், பொறுமையும் அவசியம்" என்பதாக இருந்தது. ஆனால் இதை என் மாணவர்களிடம் பகிர்ந்து கொண்டபோது என்னை அறியாது நான் கதையை இப்படி முடித்திருந்தேன். எந்திரகதியில் இப்படிதான் நாமும் அந்த மனிதனைப்போல் பயனற்ற பல கூலாங்கற்கள் போன்றவற்றோடு வாழ்கை எனும் வைரத்தையும் சேர்த்தே வீசிக்கொண்டிருக்கிறோம். இங்கே ஒரு ட்விட் நினைவுக்கு வருகிறது. எதற்காக பணம் சேர்க்கிறோம், எதற்காக ஓடுகிறோம் என்றே அறியாமல் சப்வே சர்ப்ஸ் போலதான் ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது வாழ்கை:) 

                                                                                                         மீண்டும் கதைப்போம்.........