வின்சியோடு ஒரு நாள்.

        

     

              அதிகாலை குளிர்போல் நடுக்கி எடுத்தது தனிமை உள்ளும்,புறமுமாய். கைகள் நீட்டி சோம்பல் முறிந்தபோது தட்டுபட்ட கைபேசி, f.b செக் செய்யலாம் என்றொரு சின்ன சுவாரஸ்யம் சேர்க்க, எடுத்தபோது ஒன்பது தவறிய அழைப்புகள். தீபாவா??? பேசியேகொல்லப்போகிறாள். ரெண்டுவார்த்தை பேசினாலே நேத்து குடிச்சியா என கண்டுபிடித்துவிடும் ராட்சஸி! சலிப்பின் ஊடே கால் ஹிஸ்டரி நாலுமுறை அம்மா, ஐந்துமுறை ஆகாஸ் என்றது. அவன் ஏமாற்றம் அவனுக்கே அவமானமாய் இருந்தது.சற்றுமுன் வரை தீபாவைப்பற்றி சலிப்பாய்த் தானே நினைத்தான். ஆனால் தீபா அவனை கை கழுவி விட்டாள் என்பதை ஏற்கவே முடியவில்லை. முகப்புத்தகத்திலும் அவனை அன்பிரண்டு செய்து இருந்தாள். வேண்டா வெறுப்பாய் அம்மாவை அழைத்தான். “ஐயா! ராத்திரி தூங்க ரொம்ப நேரமாச்சோ! உடம்பு சுகந்தானே எதற்கும் பதில் சொல்லும் முன் எஜமானுக்கு கணக்குச் சொல்லும் கணக்குப் பிள்ளையாய் வீட்டு நிலவரம், வரவு செலவு, தங்கைகள் படிப்பு என சகலத்தையும் ஒப்புவித்து விட்டு, நேரா நேரத்திற்கு சாப்பிட,  தூங்க எண்ணெய் தேய்த்து குளிக்க, அறிவுறுத்தி போனை விட்டு வைத்து விட்டாள்.

              அம்மா அப்படித்தான். அப்பாவிற்கு பயப்படுவது போலவே அவன் சிறுவனாய் இருக்கும்போதே  அவனுக்குப் பயப்படுவாள். தங்கைகளை கூட  ஒரு மரியாதையான இடைவெளியிலேயே பழக விடுவாள். ஏழு மணிக்கே பள்ளி வாகனம் ஏறி அடுத்த ஊரில் உள்ள மெட்ரிக் பள்ளிக்கு போய் விட்டு வீடு திரும்புகையில் இருட்டி விடும். ஊரில் நண்பர்களே இல்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். விடுமுறை நாட்களில் கூட இவன் வயது பையன்கள் இவனிடம் விலகியே இருந்தனர். பாடம் சொல்லிக் கொடுக்க ஆளில்லாமல் தானே படித்து பெற்ற சுமாரான மதிப்பெண்ணும், கிராமத்து ஆங்கில உச்சரிப்பும் பள்ளியிலும் இவனுக்கு பெரிய நண்பர் வட்டமில்லை. பள்ளியில் கழிவிரக்கத்தோடும், வீட்டை சுற்றி தலைக்கனம் என்ற பெயரெடுத்த இவன் எப்படிப்பட்டவன் என்பது இன்றுவரை இவனாலே தீர்மானிக்க முடியவில்லை.

    ஆபிஸிலும் அதிக நண்பர்கள் இல்லை. பணக்கார சர்க்கரை நோயாளியாய் எல்லாம் இருந்து யாருமற்றவன். இருநூற்றி நாற்பது எண்கள் சுமக்கும் போன் மெமரியில் இருபது எண்கள் கூட இல்லாத இருபது பிளஸ் வயதுக்காரன் ஞாயிறு விடுமுறை என்பது கூட இப்படி பத்து மணிக்கு எழுந்திருக்கும் ஒரே சலுகையோடு முடிந்து விடுகிறது. ஆகாஷ் சொல்லுடா ஆபிஸ் மாறுகையில் இருந்து போனே காணோம்” அதான் கோபமா என் போனையே எடுக்கலை. இல்லை தூங்கிட்டேன். சரி சொல்லு. அசோக் நகர் அத்தை வெளியூர்க்கு ஒரு விஷேசத்துக்கு போறதுக்குள் முன்னால  வின்சியை என் வீட்டுல விட்டுட்டு போனாங்க. எனக்கு அந்த புது பிராஜக்ட் முடிக்கனும். சண்டேனாலும் இன்னிக்கு பன்னென்டு மணி ஷிப்ட்டா நாளைக்கு காலைல வந்து பிக்கப் பண்ணிகிறேன். வின்சி இன்னிக்கு ஒரு நாள் உன் கூட இருக்கட்டுமே.

     ஒரு நாள் மட்டும் தன் அறையில் தங்கபோகும் ஒரு பெண். கண்களை ஒருமுறை பிளாட்டில் ஓட்டினான். யாருமற்ற பெருவெளியில் பாதையில் முதல் பூவாய் ஒரு புன்னகை மலர்ந்தது. என்னடா ஒண்ணுமே சொல்ல மாட்டேங்கிற. அது உன்னை ஒரு தொந்தரவும் பண்ணாது. தயிர் சாதம்,பால், பிஸ்கட் ஏதோ ஒண்ணு. சிட்அவுட்ல கூட கட்டி வை. சத்தமா கூட குரைக்காது.

ஹ்ம்ம். வின்சி ஒரு நாய்! சரிடா கொண்டு வா. ஆனால் அவன் முடிக்கும் முன் ஆகாஷ் தொடர்பைத் துண்டித்திருந்தான்.

     ஆகாஷ் கிளம்பியவுடன் குரைக்க தொடங்கியது வின்சி. பக்கத்து வீட்டு புரபசர் கடிந்து கொண்டார். ஷட் ஆப் அவன் போட்ட சத்தத்தில் வால் சுருட்டி மூலையில் ஒட்டிக் கொண்டது. மூலையில் நின்று கொண்டு அவனையே பார்த்தபடி இருந்து கண்கள் பளபளத்தன. அவன் டி.வியை வெறித்தபடி இருந்தான். வெறுமை அவனை விரட்டி விரட்டிப் பருக பிரிட்ஜை திறந்து தன் டம்ளரை நிறைத்துக் கொண்டான். முதல் பெக்கின் முடிவில் தீபாவின் ஆபீஸ் எண் நினைவு வந்தது, அழைத்தான். குடிச்சுட்டு கலாட்டா பண்ணிறியா? கெட் லாஸ்ட் இடியட்,  உங்க கூட இன்னும் ஒரு செகண்ட் கூட செலவு பண்ணுறது வேஸ்ட் வைத்து விட்டான். அடுத்த சாத்தான் நொடியில் வின்சியை கடந்து, அறையின் சுவரில் மோதி மூச்சுத் திணறிக் கொண்டிருந்தது செல்பேசி.

     தலை கவிழ்ந்தே அமர்ந்திருந்தான். இந்த சூழலை எப்படிக் கையாள்வதென்றே தெரியவில்லை. கிடார் இசைத்தபடியோ, புத்தகம் படித்தபடியோ கழிக்கும் பக்கத்து அறை  நண்பர்களை நினைக்கும் போது அவன் மீதும், அவன் வளர்ப்பு,  படிப்பின் மீதும் ஆற்றாமை பொங்கியது.

     சே! எனக்கு மட்டும் இப்படி! நான் மட்டும், நான் மட்டும்,  தலை கவிழ்ந்து அழுதுக் கொண்டிருந்தவன் அப்போது தான் வின்சியின் பயம் நிறைந்த கண்கள் நினைவுக்கு வந்தது. திரும்பிப் பார்த்தான்.

     அது பயம் விலகி அவனை பாவமாய் பார்த்தபடி இருந்தது. ஆவன் கண்களைப் படித்தது போல மௌனமாய் அவனை நெருங்கி ஆதூரமாய் பார்த்தது. அவன் மடிக்குத் தாவி சுருண்டி கொண்டது. அவனது தலைவலி குறையத் தொடங்கியது. கொஞ்சம் தயிர் சாதம் கொடுத்தான். சாப்பிட்டது. அவனது கால்களுக்குள் நுழைந்து விளையாட்டுக் காட்டியது. மாலையாகியிருந்தது. விளையாட்டை குறைத்துக் கொண்டு ஏதோ அசௌகரியமாய் நடந்து கொண்டது. கதவை சுரண்டிக் காட்டியது. கழுத்தில் செயினை மாட்டி வெளியே அழைத்துப் போனான். சுற்று சுவர் தாண்டியதும் எதிர்பட்ட நெட்டுலிங்க மரத்திற்கு அருகே இயற்கை அழைப்பு பதிலளித்து விட்டு சமத்தாய் அவனோடு ஒன்றிக் கொண்டது. அருகில் இருந்து பார்க்கில் குழந்தைகள் சத்தத்தை ஆவலோடு பார்த்தது வின்சி.

     வாட்ச்மேன் வந்து விரட்டி பூட்டும் வரை விளையாடிய குழந்தைகளை பார்த்தபடி இருந்து விட்டு அறைக்குத் திரும்பும் முன் வின்சி ஐஸ்கிரீம் வண்டியைப் பார்த்து துள்ளியது. வின்சிக்கு ஒரு ஐஸ்கிரீம் வாங்கிக் கொடுத்தான். ஓ! வின்சி வீட்டில் ஒரு கல்லூரி மாணவி இருக்க வேண்டும்! இதழ் கோடியில் ஒரு புன்னகை இழைத்தபடி தூங்கிப் போனான்.

     அழைப்பு மணி சத்தத்தில் விழித்தபோது தான் கவனித்தான். அவன் வயிற்றோடு ஒட்டிப் படுத்திருந்த வின்சியை. செல்பேசியை எடுத்து மணி பார்த்தான். நேற்று தூக்கியெறிந்தபின் அதனை ஆன் செய்யவேயில்லை. ஸ்கிரீன் தெறித்திருந்தது. அழைப்பு மணி பொறுமையற்று மீண்டும் ஒலிக்க ஆகாஷ் வந்திருந்தான். மணி எட்டாச்சே இன்னிக்கு ஆபீஸ் இல்லையா! நான் வின்சியை கூப்பிட்டுக்கலாம்னு ஆறு மணியில் இருந்து கால் பண்ணினேன்.

     ஆகா! கேப் இன்னும் அரை மணியில் வந்து விடும். வின்சியை அவன் அழைத்துக் கொள்ள, அவசர கதியில் கிளம்பி அறை பூட்டி, கேப் பிடித்து எட்டு மணிக்கு வீடு திரும்பி பிளாட்டை திறந்தது போது தான்  கண்ணில் பட்டது வின்சிக்கு அவன் உணவு கொடுத்த தட்டு. குளிர்ந்த நீரை டம்ளரில் நிரப்பிக் கொண்டு சோபாவில் சாயும் போது மின்னலைப் போல் நினைவை வெட்டியது வின்சி அவனிடமிருந்து கை மாறிய போது பார்த்த சோகப் பார்வை. செல்பேசியை எடுத்தான்.“ஆகாஷ் உன் அத்தை வீடு எங்கயிருக்கு?”